ادبیات طاعون و آینده ای که قابل پیش بینی است - وبلاگ هانیما

به گزارش وبلاگ هانیما به نقل از گاردین، در چند ماه گذشته که در بیشتر کشورهای دنیا مردم به خاطر شیوع ویروس کرونا خانه نشین شده و قوانین قرنطینه خانگی را رعایت می نمایند، علاقه به مطالعه رمان ها و داستان های قدیمی افزایش یافته است. بسیاری نیز رمان هایی را ترجیح می دهند که با موضوع بیماری های همه گیر نوشته شده اند. از معروف ترین داستان ها و رمان های نوشته شده در این حوزه می توان به رمان طاعون نوشته آلبر کامو و یادداشت های سال طاعون نوشته دانیل دافو اشاره نمود. در بین رمان های نوشته شده درباره بیماری های همه گیر طاعون آلبر کامو شاید معروف ترین اثر است.

وقایع این رمان در شهری از الجزایر به نام اُران یا وهران رخ می دهد و از زبان راوی که بعدها خود را دکتر ریو معرفی می نماید نقل می گردد. کتاب با توضیحی از مردم و شهر شروع می گردد و سپس به زیاد شدن تعداد موش ها در شهر و مرگ آن ها اشاره می نماید. آقای میشل، سرایدار منزل دکتر ریو بر اثر بیماری ای با بروز تاول ها و خیارک ها می میرد و مرگ چند نفر دیگر با همین علائم باعث می گردد دکتر ریو علت مرگ را بیماری احتمالاً مسری بداند و کمی بعد دکتر کاستل این بیماری را طاعون تشخیص می دهد. با سستی مسئولین برای واکنش، بعد از مدتی در شهر طاعون و وضع قرنطینه اعلام می گردد.

با اعلام وضع قرنطینه، اعضای خانواده های زیادی از هم جدا ماندند. عده ای اقدام به فرارهای متوالی کردند و عده ای تا جایی که می توانستند با بیماری مبارزه کردند. ژان تارو یکی از مسافرانی بود که همراه با دکتر ریو اقدام به تشکیل سازمان بهداشتی داوطلبی برای مقابله با بیماری می نماید.

مارسل توراکس ستون نویس روزنامه گاردین در یادداشتی می نویسد اولین درسی که با خواندن رمان های این چنین یا داستان های ادبیات طاعون (اگر بتوانیم آن را یک ژانر به حساب آوریم) می گیریم همان چیزهایی است که در آلبر کامو در رمانش چاپ سال 1947 آورده است. جدایی و انزوا، قرنطینه، ترس، خرافات، احتکار و وحشت است. در تمام داستان های طاعون این رفتارها از انسان ها مشاهده شده است و در تمام قرون گذشته تکرار شده است.

دانیل دافو نویسنده رابینسون کروزو در رمان یادداشت های سال طاعون درباره حوادث واقعی سال 1720 شهر مارسی فرانسه می نویسد که بسیاری از مردم به خاطر ابتلا به بیماری طاعون خیارکی از بین رفتند. در این رمان دافو سعی می نماید تمام جزئیات وقایع را به تصویر بکشد. در جایی از داستان می خوانیم ناگهان زنی جیغ می کشد و گریه می نماید و مدام فریاد می زند: مرگ، مرگ، مرگ.

دافو به طور حتم این فریادها را خودش نشنیده است ولی بارها در رمان نویسندگان قبل از خود خوانده است. به عبارتی ادبیات طاعون در طول سا ل های گذشته شبیه هم بوده است. خبرنگار گاردین می نویسد: لحظه های داستانی شبیه فریادهای این زن در بیشتر نوشته های درباره بیماری های همه گیر دیده می گردد ولی چه درسی می توان از این داستان ها گرفت.

در رمان طاعون آلبر کامو دکتر ریو که چند روز قبل از مرگ همسر بیمارش با خبر می گردد، به مراسم شادی نگاه می نماید و با خود می گوید باسیل طاعون می تواند سال ها در شهر زنده بماند و بار دیگر به شهر هجوم آورد. پس از انتها طاعون، مردم به کارهای روزمره باز می گردند. توراکس می نویسد: تمام اتفاقات و تصاویر آورده شده در رمان های کلاسیک را با کم و زیادش امروز قابل مشاهده هستند. شاید نکته ای که در طول قرن ها مغفول مانده این است که چرا از اتفاقات مشابه درس نمی گیریم و خودمان را آماده حوادث آینده نمی کنیم. به اعتقاد خبرنگار گاردین آینده و حوادث اینچنین بسیار قابل پیش بینی است و باید کاملاً برای آن آماده بود.