این تکنیک روانشناسی خلاقتان می نماید؛ اما مراقب باشید!
به گزارش وبلاگ هانیما، بلند حرف زدن تمام روان و بدن ما را تحت تاثیر قرار می دهد، حال تصور کنید با خودمان صحبت کنیم! این کار به خلاقیت، هوشمندی و سرعت ما در تصمیم گیری یاری می نماید، اما تنها در صورتی که من درونی ما به مقدار لازم بالغ باشد.
به گزارش همشهری، حتما شما هم دیده اید یا شنیده اید (شاید هم خودتان داشته اید!) که برخی بچه ها دوستی شبیه خودشان دارند؛ گاهی آرام تر، خونسردتر و البته حرف شنوتر و گاهی هم پرجنب و جوش تر. این دوست به آن ها گوش می دهد، با آن ها بحث می نماید و بسیار به آن ها نزدیک است؛ آنقدر که گاهی به رها شدن کودک از ترس و بدخوابی هم یاری می نماید.
در بزرگسالی این دوست نزدیک ممکن است به صدایی در سر ما تبدیل گردد و ما با او، در واقع خودمان، صحبت کنیم. روانشناسان این کار را خودگفتاری می نامند؛ به گزارش نیویورک تایمز، بسیاری از مردم این کار را انجام می دهند و این امر در محدوده های خاصی طبیعی و حتی مفید است!
این هم صحبتی کارکرد خود را دارد؛ همه ما در طول زندگی اجتماعی با فشار هایی روبرو هستیم و گاهی رهاسازی این فشار انباشته اجتناب ناپذیر می گردد. واقعیت سخت زندگی ما به وسیله زبان گفتاری از دهان بیرون می آید. مثلا ممکن است زمین و زمان را نفرین کنیم یا حتی زمزمه هایی مثبت داشته باشیم: تو خوب و توانا هستی؛ این کارت به میزان کافی خوب بود و..
البته مانند بسیاری از رفتار های دیگر، اگر فرد غریبه ای آن را مشاهده کند ممکن است کمی عجیب به نظر بیاید؛ گاهی هم کمرنگ شدن خودآگاهی و اثرات عجیب شبکه های اجتماعی ما را از روبرو شدن با احساسات و مصاحبه های درونی دور می نماید. برخی هم ممکن است ترجیح دهند برای یاری با یک دوست تماس بگیرند.
با این حال شما می توانید در این مصاحبه مشکل پیش آمده را به بخش هایی تقسیم و تحلیل کنید، آنچه را از دست می دهید توصیف کنید، آنچه را مانع شما می گردد شناسایی کنید. فاصله شما با من که او را تو خطاب می کنید در نهایت باعث ایجاد منظره و در برخی مواقع پیدا شدن راه چاره می گردد.
عبور از معضلات فکری در یک تنهایی پر سر و صدا، مکمل ارزشمندی برای مکالمه سنتی و رایج است، به ویژه وقتی صحبت از تفکر خلاق باشد. وقتی یک جلسه مهم در پیش است، زمانی که یک کار هنری یا یک پروژه کاری احتیاج به اصلاح دارد و در موارد دیگری این مصاحبه به ما یاری می نماید که چگونه با مسائل فرضی کنار بیاییم.
اما پدیده های دوگانه سلامتی و خودبهینه سازی و برخی ناهنجاری های روانی در زیر یک چتر هستند! و طبیعی است که حتی در مصاحبه با خود هم مهم است که مخاطب چه کسی است و در چه سطحی قرار گرفته است. اگر دقت کنید در این مکالمه ها ما به خود به عنوان تو اشاره می کنیم و این به طور ناخودآگاه اتفاق می افتد، زیرا صدای صحبت کردن و گوش شنوای ما از هم جدا هستند.
مرتضی توکلی، کاندیدای دکتری روانشناسی و عضو سازمان نظام روانشناسی، با تایید این که این اتفاق یک تیغ دو لبه است شرح داد: گاهی این ابزار به عنوان رسانه ای در جهت بهبود شرایط عمل می نماید و گاهی با تخریب شرایط، اوضاع را سخت تر می نماید..
اما این مکالمه در چه صورت مفید و موثر خواهد بود؟ توکلی معتقد است هرچقدر من و بخشی از وجود ما که مخاطب گفت و گوست بتواند بالغانه تر معاشرت کند، در بازگرداندن احساساتی که ما انتقال می دهیم بهتر عمل خواهد نمود و نتیجه این مصاحبت مثبت خواهد شد.
شناختن احساسات و بعد مصاحبه راجع به آن قدمی مهم و مهارتی آموختنی در سلامت روان است. دکتر توکلی شرح می دهد که: برای داشتن یک هم صحبت درونی و بالغ ما باید روی من خودمان کار کنیم؛ ایگوی خود را تقویت کنیم و با افکار و احساساتمان آگاهانه روبرو شویم.
هر قدر من درونی ما بالغ تر باشد، بازخورد بهتری به ما می دهد و با دیدگاه موثری که نسبت به جهان دارد گفت وگویی مفید را رقم می زند. آموزش، مطالعه و سایر راه های خودشناسی به ما یاری می نماید تا منی بالغ پیدا کنیم که در مواجهه با احساسات مختلف می داند چه بگوید.
این روانشناس تاکید نمود که اگر در یکی از این مصاحبه ها فاجعه سازی رخ بدهد و به جای مواجهه معقول و شناسایی اولویت ها، مسئله ای بزرگ ایجاد گردد، نتیجه این مکالمه منفی و منجر به ناراحتی خواهد بود. اگر من قوی نباشد مدام به نگرانی ها دامن می زند و منجر به برهم خوردن آرامش ما می گردد.
من قابل مصاحبه به وسیله عوامل مختلفی تاثیر می گیرد. از مهمترین این عوامل، برخورد والدین است که ارزشمندی و دوست داشتنی بودن را به ما می دهد. توکلی گفت: همه ما باید مقداری خطا را در افکار، تصمیم ها و عملکردمان در نظر بگیریم با این حال اگر یک من آسیب دیده داریم، مصاحبه با یک روانشناس از هر کسی بهتر است.
منبع: فرارو