گلیم بخت این بازیکن را با ناسپاسی بافته اند - وبلاگ هانیما

به گزارش وبلاگ هانیما، نمونه های بسیاری را می توان مثال زد که باشگاه به احترام وفاداری یک بازیکن در دوران مصدومیت با او قرارداد امضا نموده و مثل اسب مسابقه ای که پایش شکسته به مغزش شلیک ننموده اند.

وبلاگ هانیما؛ احسان محمدی- نقش خانواده ها در فوتبال ایران معمولاً در فحاشی ها به چشم می آید. همسر، مادر و خواهر بازیکنان فوتبال که هرگز این حق را ندارند که به استادیوم ها بیایند و بازی عزیزان شان را از نزدیک ببینند، هدف بیشترین ناسزاها از روی سکوها قرار می گیرند. به لطف شبکه های اجتماعی در سال های اخیر آنها حتی اگر صدای تلویزیون را می بستند، در اینستاگرام و توئیتر می دیدند که فحش ها و توهین ها تا توی خانه هم آمده است.

امروز همسر محسن ربیع خواه در اینستاگرام گله نموده است که چرا بعد از کنار گذاشتنش عده ای پیغام های دریغا دریغ گذاشته اند و چرا ذره ای از این همه عشق و مهر را دوران بازی کردنش نثار او نمی کردند و او هر شب با روحی خراشیده از خواندن پیغام های فحاشی و پرخاش به خواب می رفت.

این حق طبیعی باشگاه است که یک بازیکن را کنار بگذارد. دلایل انضباطی، فنی یا حتی عدم توافق بر سر عدد و رقم قرارداد باعث شده که بسیاری از ستاره های عظیم دنیا برخلاف میل باطنی باشگاه هایشان را ترک نمایند اما رفتار باشگاه پرسپولیس با محسن ربیع خواه و محمد انصاری بی رحمانه بود. اینکه آنها را پسران خوب لقب بدهند یا طرفدارانی برایشان در شبکه های اجتماعی قلب بفرستند این حقیقت را پنهان نمی کند وقتی با عصا در خدمت پرسپولیس بودند و حالا مثل بازیکنان بی مصرف کنار گذاشته شوند. به ویژه محمد انصاری که چند پیشنهاد بسیار خوب را به خاطر پرسپولیس رد کرد و حالا مزد وفاداری اش را در دوران مصدومیت کف دستش گذاشتند!

کسانی می گویند فوتبال حرفه ای همین است. این برداشت گزینش شده از فوتبال حرفه ای در دنیای ما هم داستان خودش را دارد. نمونه های بسیاری را می توان مثال زد که باشگاه به احترام وفاداری یک بازیکن در دوران مصدومیت با او قرارداد امضا نموده و مثل اسب مسابقه ای که پایش شکسته به مغزش شلیک ننموده اند.

داستان محسن ربیع خواه حکایت دیگری است. به شخصه هیچوقت سبک بازی او را دوست نداشتم اما هم برانکو و هم کالدرون به او اعتماد می کردند. بازیکنی که از سوی گزارشگران، روزنامه نگاران و حتی بعضی طرفداران کُند، کم تکنیک، بر هم زننده طراوت تیم، پسرخوانده برانکو و … لقب می گرفت. او یک جنگجوی سر به زیر و بی حاشیه بود که قربانی مزه پرانی بعضی از گزارشگران فوتبال شد!

گزارشگران فوتبال روی بخش عظیمی از طرفداران فوتبال تأثیر می گذارند. جوان ترها شوخی ها، تحسین ها، نقدها و حتی پوزخندهای گزارشگران را تکرار می نمایند و اندک اندک به برچسب هایی تبدیل می شوند که جدا کردن آنها از بازیکنان سخت می گردد.

- گرچه شاید بازی این بازیکن زیاد به چشم نیاد اما با بازی ساده اما فداکارانه و در خدمت تیم بار اصلی بازی رو اون بر دوش داره

- این بازیکن اصلاً انگار توی زمین حضور نداره، یک بازیکن کاملاً معمولیه. بازیکنان خلاق تر و تکنیکی تری هستن که می تونن جریان بازی رو زیباتر نمایند

هر دو این جملات را می گردد در خصوص یک بازیکن واحد به کار برد. بستگی دارد که گزارشگر از او خوشش بیاید یا نه! آن وقت همین نگاه به مخاطب منتقل می گردد؛ یک بازیکن فداکار و کارگر یا نورچشمی مربی و ضایع نماینده حق ستاره های نیمکت نشین! هر چقدر درجه محبوبیت و مقبولیت گزارشگر بیشتر باشد نفوذ این کلام و نگاه در مخاطب بیشتر است. آنچنان که حتی مربی را هم تحت تأثیر قرار می دهد!

ربیع خواه البته جوان نیست. او در 32 سالگی پیشنهادات کمی دارد، شاید در فوتبال به آنچه که سزاوارش بود رسید، افتخاراتی که او با پرسپولیس به آن رسید بیشتر از مجموع دستاوردهای علی دایی، مهدی مهدوی کیا و علی کریمی در لیگ برتر با پرسپولیس است اما می شد با او و محمد انصاری منصفانه تر خداحافظی کرد. وقتی دم از فرهنگ و مکتب باشگاه می زنیم، دقیقاً اینجور مواقع خودش را نشان می دهد نه صرفاً با ادعا کردن در فضای مجازی برای خواباندن کَل حریفان!