پروژه نو محققان کمبریج؛ استفاده از ربات های هوشمند در ارائه خدمات رفاهی - وبلاگ هانیما

به گزارش وبلاگ هانیما، محققان کمبریج در پی فراوری ربات های هوشمندی هستند تا بتوانند از آن برای ارائه خدمات رفاهی و سلامت روان افراد استفاده نمایند.

به گزارش خبرنگار ، به نقل از cam.ac.uk، داشتن یک مربی برای انجام کار های رفاهی آن هم در طول 24 ساعت و 7 روز هفته می تواند به طور قابل توجهی خلق و خوی شما را بهبود بخشد. تصور کنید این مربی همواره در برترین فرم خود است و جلسات متناسب با شخصیت شما را طراحی می نماید تا از نظر روحی و روانی شما را در وضع خوبی نگه دارد. دکتر Hatice Gunes که در زمینه هوش و رباتیک در بخش علوم و فناوری کامپیوتر دانشگاه کمبریج تحصیل می نماید، می خواهد ربات های هوشمند با قابلیت درک احساسات فراوری کند که بتواند انسان را در برابر چالش های زندگی مقاوم تر کند.

گونس می گوید: احتیاج به حمایت از سلامت روان همچنان در حال افزایش است. من با بسیاری از افرادی که مسائل روانی را تجربه می نمایند، کار نموده ام و همه گیری COVID-19 قطعا این مشکل را تشدید نموده است. آموزش فکر آگاهی یک رویکرد خوب است که می تواند اضطراب را کاهش دهد و به افراد در تنظیم احساسات یاری نموده تا بتوانند در برابر استرس مقاوم تر شوند. نکته اصلی زندگی توجه به لحظه حال است؛ این که کجا هستیم و چه کار می کنیم، به شیوه ای بدون قضاوت دیگران که این کار به ما یاری می نماید بین خود و واکنش هایمان فاصله ایجاد کنیم.

دکتر Hatice Gunes بیش از یک دهه است که خودآگاهی را تمرین می نماید و می گوید که این کار هم در زندگی شخصی و هم در زندگی حرفه ای او بسیار مفید بوده است. او معتقد است که فقدان معلمان آموزش دیده و برنامه های آموزشی و محدودیت های موجود در هنگام ایجاد یک تمرین منظم و راهنمایی شده، فکر آگاهی را برای بسیاری از افراد چالش برانگیز و غیرقابل دسترسی می نماید. راهکار او توسعه ربات های انسان نما و مربی برای تعامل با افراد است.

این راهکار فقط برای درمان افسردگی و سایر بیماری های روانی نیست. گونس رباتها را راهی برای دسترسی بیشتر افراد به سلامت به شیوه های مراقبتی مانند فکر آگاهی می داند تا از بدتر شدن سلامت روان تا حدی که به یاری پزشکی احتیاج است، جلوگیری کند. گونس می گوید: ربات های انسان نما از پتانسیل زیادی برای یاری به ما در حفظ سلامت روانی برخوردارند. من واقعا معتقدم که آن ها می توانند کیفیت زندگی را بهبود بخشند و بسیار بهتر از یک برنامه کامپیوتری هستند. ربات ها حضور فیزیکی دارند و مردم تمایل دارند که با آن ها تعامل بیشتری داشته باشند. من قصد دارم تا عملکرد یک ربات را در هنگام مشارکت در تمرینات رفاهی مانند فکر آگاهی با یک فرد بسنجم.

این محقق برای دستیابی به منظره خود رویکردی تکراری را در پیش گرفته و با دو پروژه برای شناسایی چالش های خاص آغاز می نماید. با استفاده از یک گروه از افراد و انجام مصاحبه ها، تیم او نگرش افراد را در خصوص مربیگری یک ربات و آنچه که از آن انتظار دارند آنالیز کردند. مینجا اکسلسون، دانشجوی دکتری که روی این پروژه کار می نماید، می گوید: بعضی از افراد بیشتر از دیگران به ایده مربی ربات علاقه مند بودند، اما بسیاری گفتند اگر شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد جلسات موثر هستند، آن را امتحان می نمایند.

آن ها به افراد حاضر در این مطالعه دو ربات به نام های Pepper که شبیه انسان و دارای احساس بوده و MiRo که به شکل یک سگ طراحی شده و می تواند مراقب افراد سال خورده باشد را معرفی کردند و در خصوص ویژگی های ربات مدنظر آن ها سوالاتی را پرسیده اند. Axelsson می گوید: همه آن ها انتظار داشتند شکل ربات با عملکرد آن مطابقت داشته باشد. بنابراین، اگر قرار باشد ربات یک سری از فعالیت ها را یادآوری کند و با کار های انسان محبت آمیز تعامل داشته باشد، یک ربات شبیه به سگ می تواند مناسب باشد. اما اگر قرار است ربات مکالمه ای داشته باشد و مداخلات پیشرفته ای مانند مربیگری راهکار محور ارائه دهد، باید بیشتر انسان نما باشد.

نگرانی هایی در خصوص هزینه، حریم خصوصی و توانایی استفاده از چنین فناوری پیچیده ای وجود دارد. همه این موارد با توسعه ربات در نظر گرفته خواهد شد. بعلاوه به طور جداگانه مصاحبه ای با سه مربی هم انجام شد تا بینش ها و پیشنهادات خود را بیان نمایند. در پروژه Asecond آنالیز شد که جلسات فکر آگاهی با یک ربات چقدر می تواند موثر باشد. در این تحقیق ربات پپر که فرم انسان نما داشت همراه شرکت نمایندگان بود.

ربات Pepper هنوز به اسم مربی فکر آگاهی توسعه نیافته و در این جلسات به وسیله یک مربی انسانی در اتاق مجاور و از راه دور کنترل می شد. به وسیله یک هدست واقعیت مجازی، انسان می تواند اشیای مختلف را از دیدگاه ربات ببیند و صدا ها را بشنود، به وسیله دهان ربات صحبت کند و حرکاتی را انجام دهد که با استفاده از تشخیص موقعیت در زمان واقعی بر روی قسمت های متحرک ربات صورت گرفته است. در طول پنج هفته، یک گروه از شرکت نمایندگان جلسات تمرکز حواس را با این ربات پشت سر گذاشتند و گروهی دیگر هم به صورت هفتگی تحت راهنمایی یک انسان قرار گرفتند که این تیم تفاوت های جالبی بین این دو گروه پیدا کرد.

محققان تصور می نمایند که پپر ممکن است مطالب ثابتی را ارائه دهد، زیرا هیچ ارتباط اضافی در جریان نبوده است. گونس می گوید: تعاملات بین انسان و انسان تحت تأثیر رفتار های غیر کلامی است. به اسم مثال یک روز مربی احساس اضطراب یا خستگی می نماید. این ممکن است به وسیله سیگنال های ناخودآگاه صورت، صدا و بدن که شرکت نماینده آن را دریافت می نماید، منتقل گردد. با استفاده از رباتها می توان این موارد را به حداقل رساند. رفتار های ربات را می توان طوری برنامه ریزی کرد که ثابت، قابل پیش بینی و قابل تکرار باشند.

بعلاوه از شرکت نمایندگان در این مطالعه در خصوص نگرش خود نسبت به ربات پس از هر جلسه مربیگری سوال شد تا ببینند آیا نتایج در طول زمان سازگار بوده یا تحت تأثیر یک اثر تازه قرار گرفته است. در واقع تصورات آن ها با گذشت زمان بهبود یافت که تیم فکر می نماید می تواند به علت عادت شرکت نمایندگان به قابلیت های ربات باشد.

جالب اینجاست که شخصیت شرکت نمایندگان بر مقدار لذت بخشی آن ها از جلسات تأثیر می گذارد. بودالا می گوید: کسانی که از شدت روان رنجور عصبی بالاتری برخوردارند از جلسات چندان لذت نمی برند. این نتایج به ما نشان می دهد که طراحی مربی ربات احتیاج به شخصی سازی دارد و ما باید مربیگری را با جنبه های شخصیت افراد مطابقت دهیم تا موثرتر باشد.

در پروژه بعدی، گونس در کوشش است تا مقدار خودمختاری را برای مربی ربات ها فراهم کند. او بعلاوه میخواهد داده های مربوط به حالات صورت و بدن را در مدل های یادگیری ماشین ادغام کند تا این کار منجر به بهبود تعاملات دو طرفه سازگار و واقع بینانه گردد. این متکی به ثبت چهره شرکت نمایندگان در جلسات مربیگری است، نکته ای که پوشیدن ماسک در زمان همه گیری کرونا بر آن تاثیر منفی داشته است.

هنوز کار های زیادی برای انتقال توانایی های یک مربی حوزه رفاه با تجربه به ربات ها وجود دارد تا بتواند به طور مستقل کار کند. همانطور که بسیاری از شرکت نمایندگان اشاره کردند، یک ربات نمی تواند جایگزین انسان در ارائه راهکار های رفاهی باشد، اما کاری که می تواند انجام دهد پر کردن شکاف هایی است که مربی انسانی نمی تواند به آن ها برسد.

ربات ها می توانند به طور مداوم به وسیله هوش جمعی خود بهبود یابند، بعلاوه داده های ربات ها که با چندین نفر در تعامل هستند می توانند برای ارائه خدمات سفارشی تر برای فرهنگ های مختلف یا گروه های هدف ترکیب شوند. هدف نهایی محققان این است که روزی ربات های ارائه دهنده خدمات رفاهی به فناوری عمومی تبدیل شوند که بتوان درست مانند یک عینک آن ها را تجویز کرد.

گزارش از مهران محمدپور